غزل شعر

شعر باید فکــر ما را وارد معنـا    کند                    اهل‌فـــن را انقلابی بخشد و شیدا کند

مستمع صیاد گوهر گردد و تا عمق آن                 با عبور از خشم دریا، گوهری پیدا کند

شعر باید هوشیاری آورد بر جامعه                       با چراغی آید و در دل خـودش را جا کند

همچو شمعی نور بخشد در دل ظلمتـکده              صیقلی بر دل دهد، اندیشه را پویا کند

یا کند یک کلبه را هم‌رتبه با کاخی عظیم               تا که شعری بردل آدم ز نو انشــا کند

یا دهد بال تخیــل بهر پروازی به عرش               در حقیقت یار حق را با  ید و بیضـا کند

بارش باران شـود برکشتـزار ایده‌ها                    در ترنّم چشمه گردد عاقبـت دریا کند

پر ز حکمت‌ها شود با عشق خود بی‌انتها               مشرف الدّین یا که حافظ مثل مولانا کند

خنده آرد بر لبان مردی از آیات نور                    تاعبایــی هدیه داده شعروی ا مضا کنـد      

  «حیرتی» چون شمع ره سوسو کند درراه عشق      همچو اکسیری خزف را لو لو رخشا کند                                                                                               حاتم نوروزی (حیرت

رباعی های تازه

رباعی ها

می را بخور و طعنه بزن مستان را

در فکر چپاولی بدوش انسان را

بر اسب چموش خویش بنشین و بتاز

دا ئم بده وعده ها تهیدستان را

 

آن کوزه که مد نظر خیام است

پر از ترک و شکسته ی ایّام است

گر می طلبی آب حیاتی جاوید

بر دست وزیر خارجه بر جام است.

محمود که سور دادی همه عمر

هی سکّه به اهل زور دادی همه عمر

آنرا که  بفکر او موافق بودش

از معبر خود عبور دادی همه عمر

رباعی

والله علی ز علم حق آمده است

از جوهر ذات ما سبق آمده است

کردار علی را به بیان فرموده

در مصحف حق ورق ورق آمده است

                      حاتم نوروزی (حیرت)

آن کس که تنش طریف و خود زیبا روی

بودش همه جا صاجب برج و باروی

دورش همه حوریان بخدمت بودند

اکنون بظریف ما شده رو در روی

آن کوزه که آب بهر ما می آورد

شبها بمحبتّی صفا می آورد

از دیدن او خوش و خندان بودیم

در حلقه  ی رندان وفا می آورد

یک دم که ترا صدای حوری آمد

از باغ ارم جام بلــــوری آمد

پر از می ناب آن بت مهرویان

انگار مرا وعد ی سوری آمد

در لوح و قلم جشن و سروری پیداست

ساقی به همه عرش معلّا مولاست

از پنج در خلد برین گر پرسی

از پنجم آن رحمت و آخر دریاست

آن می که ترا لگد پران خواهد کرد

مغضوب همه ترا نشان خواهد کرد

مستت کند و نعره زنان میگردی

رسوای همه در همدان خواهد کرد.

ما مست شراب مرتضائیم همه

ما شیعه ی او و مصطفائیم همه

از سوی خدا سبیلشان پر نور است

مست از می عرفان ولائیم همه

یکدم که مرا صدای نازی آمد

در دست بتی رسیده سازی آمد

از قهقه و صدای مستان مقیم

ماه از پرده برون زد که ایازی آمد

رفتم بوصـــال تو بدام فکرت

بلبل شده مست ازلی با ذکرت

ای کاش که زبان هر نباتی با من

بود و بدل و جان بشنیدم شکرت

آن ماهرخی که خواب من آمده بود

دم های سحر جواب من آمده بود

دیده چوگشودم و عجب خوابی بود

ای کاش دوباره خواب من آمده بود

آن می که ترا لگد پران خواهد کرد

مغضوب همه ترا نشان خواهد کرد

مستت کند و نعره زنان میگردی

رسوای همه در همدان خواهد کرد

خالق بجهان زد خط پرگار محمد

با عشق غلی شد همه بازار محمد

آسوده بود کشتی اگر نام علی هست

در بحر بلا حجت حق یار محمد

والله علی ز علم حق آمده است

از جوهر ذات ما سبق آمده است

کردار علی را بقرآن بینیــــم

از خصلت او ورق ورق آمده است

جمعی از شاعران همدان وقم با حضور جناب دکتر دوزگون در بزرگداشت مرحوم استاد شهریار

 

غزال غزل

                             

تو غزال غزلــــی مهر سخنــــور اوجی

حک شود هر سخنت بر ورق زر اوجی

حسن گفتار تو در سایه عشقت مخفی است

رهزن صد چو منــی در همه معبر اوجی

گل ابیات ادب در کف تو چون موم است

می شود با هنــرت سرو صنــــوبر اوجی

همچو مشّاطــه ای و هفـــت قلـــــم آرایی

هر غزل را به سحـــر با همه زیور اوجی

می زنی سرمه به چشمان غزل در همه شب

چون عروســی  بســرش زلف معطر اوجی

نکهت شعر تو در شاخه ی طنزت پیداست

می کند غمـــزده را شـــــاد و مظفّـر اوجی

می شوم مست غزل چونکه بخوانم شعرت

غـــزل روشنــــی و زینــــت دفتــر اوجی

در بها ر دل حیرت چو نسیمی از غیـــب

چون طبیبــی بزنی حلقـه ای بر در اوجی

                       حاتم نوروزی(حیرت)